Όσο κι αν μεγαλώνω, όσο κι αν ωριμάζω, όσο κι αν αναγκάζομαι να συμβιβάζομαι με τις εκάστοτε αλλαγές στη ζωή μου, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Θα πεθάνω ρομαντικός. Δέσμιος του ονείρου των μεγάλων ερώτων που "συλλαμβάνονται" με ένα βλέμμα, που "γεννιούνται" με ένα χάδι, που "ανατρέφονται" με το συναίσθημα και που "γίνονται άνθρωποι" μέσα στο χρόνο που καθηλώνει η συνήθεια και η ανάγκη. Δέσμιος της καταδίκης που θέλει τους ανθρώπους έρμαια μίας και μόνης επιλογής. Να εξακολουθούν να ερωτεύονται, ακόμα κι όταν οι πληγές του παρελθόντος είναι ακόμα ανοιχτές. Σε ένα δικό μου λεξικό, ο ερωτικός είναι αυτός που έχει την ιδιότητα -ή μήπως την αντοχή;- να παλεύει, να αντιστέκεται, να υποκλίνεται, να τιμωρείται, να λυτρώνει, να ανακουφίζεται, να γεννιέται και να πεθαίνει για την ικανοποίηση κάθε πάθους. Έστω κι αν οδηγηθεί να αντιμετωπίσει την ήττα ενός πολέμου.
Βρίσκομαι, λοιπόν, πάλι σε μία ρωμαϊκή αρένα, όπου μία πιθανή ήττα, θα προσφέρει άλλο ένα κομμάτι του εαυτού μου στα θηρία. Γοητευμένος από βαριά σκούρα κόκκινα υφάσματα, από απαλούς φωτισμούς, από μπρούτζινους παρατηρητές και χώρους βασιλικής αισθητικής, παίρνω το ρίσκο και επιτρέπω, για άλλη μία φορά, να εκτεθώ. Κέρδος μου το όνειρο. Κόστος η αναβίωση κάθε προηγούμενης μάχης που έχασα. Η μόνη μου παρηγοριά είναι η ελπίδα πως μετά από τόσες προσφορές αιματοχυσίας στα λιοντάρια των απολογισμών, κάτι περισσότερο θα έχω μάθει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου