I learn, you learn, e.t.c.

Το ποδήλατο δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου μέσο ή παιχνίδι, αν και θα ήθελα να ζω σε μία χώρα που να επιτρέπει στους πολίτες της να κινούνται με ασφάλεια στους δρόμους, κάνοντας οικονομία και προστατεύοντας, παράλληλα, και το περιβάλλον. Η αδιαφορία και η αδυναμία του κράτους να υποστηρίξει έναν τέτοιο τρόπο ζωής, είναι, πράγματι, απογοητευτικές. Ωστόσο, το να βγεις με το ποδήλατό σου στη Συγγρού ή την Πειραιώς, λες και ζεις στο Άμστερνταμ, μου φαίνεται ηλίθιο.

Σελήνια, Σαλαμίνα. Στο χώμα και στο σίδερο.

Στο δικό μου το μυαλό, όμως, το ποδήλατο γίνεται αντικείμενο διδακτικό. Μαθαίνεις:

• να υπερβαίνεις τον εαυτό σου.
• να μην πατάς στη γη, να "πετάς", να ελευθερώνεσαι, να κάνεις κάτι τεράστιο να δείχνει τόσο απλό...
• να νιώθεις περήφανος που παρατάς τις βοηθητικές ρόδες, που παίρνεις μία υπόθεση στα χέρια σου και που δε ζητάς βοήθεια για να τη φέρεις εις πέραν.
• να είσαι υπεύθυνος για το δρόμο που θα πάρεις.
• να εξελίσσεσαι.
• να αφήνεις το ένα χέρι, να ισορροπείς και μετά να αφήνεις και το άλλο.
• να πέφτεις.
• να σηκώνεσαι.
• να φοβάσαι, αλλά και να ξεπερνάς το φόβο σου. Κι η επόμενη βόλτα σε πείθει πως άξιζε τον κόπο.
• να τα βγάζεις πέρα με τα προβλήματα.
• να λερώνεσαι για να φτιάξεις την αλυσίδα, να σκύβεις και, ίσως, και να ιδρώνεις.
• να είσαι χρήσιμος.
• να σχεδιάζεις τη διαδρομή, να θαυμάζεις τη φύση κι ό,τι περίεργο αντιλαμβάνεται το βλέμμα σου.
• να προσέχεις. Τους πεζούς, τα ζώα, τα αυτοκίνητα και, κυρίως, τον εαυτό σου.
• να έχεις στυλ. Διαλέγεις χρώματα, σχέδια, τιμόνια, κόρνες, φώτα, καλάθια, λουκέτα και βερμούδες.
• να αγαπάς και να εκτιμάς. Μπορεί να είναι δώρο, δένεσαι μαζί του, μπορεί να γίνετε και φίλοι.
• να ζεις. Γιατί, τελικά, η ζωή είναι μία βόλτα!