Θα ήθελα για μία φορά να πετάξεις από πάνω σου κάθε τι στημένο.
Να λύσεις τη γραβάτα σου, να τραβήξεις το πουκάμισό σου,
μέχρι να ξηλωθούν τα κουμπιά,
να φορέσεις μία απλή φόρμα,
λες και θα πέσεις για ύπνο,
και να ρίξεις τα καλά σου παπούτσια σε μία γωνία,
το ένα πάνω στο άλλο...
Θα ήθελα για μία φορά να δεις πάνω μου κάθε τι ατημέλητο.
Να βάλεις το χέρι σου ανάμεσα στα βρεγμένα μου μαλλιά,
χωρίς να με νοιάζει, αν χαλάσει η φράντζα μου,
να βλέπεις τηλεόραση την ώρα που πλένω τα πιάτα,
να φορέσω τις κόκκινες κάλτσες μου,
να φυσήξω τη μύτη μου,
να σε πάρω αγκαλιά...
Θα ήθελα για μία φορά να πετάξω από πάνω σου κάθε τι στημένο,
για να μπορέσω να δω εσένα... ατημέλητο.
Φοβισμένο, πληγωμένο, αληθινό.
Πόση λακ χρειάζεται για να κρατήσεις ένα χαμόγελο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου